Hij denkt dat ik mopjes maak.
Hij denkt dat ik plaag.
Maar er schuilt zoveel waarheid in.
Man is avondje weg. Naar een reünie etentje van zijn vorig team. Hij ging deze week al eens avondje uit. Naar een bowling uitstap voor zijn huidige job. Ze wonnen! Ze wonnen een reisje naar het buitenland. Door een bowlingwedstrijdje te winnen hé. Met een paar collega’s… niet eens een getrainde ploeg of zo.
Vorige week ging hij ook weg. Klanten soigneren op een avondje Cirque De Soleil. De week ervoor moest hij op restaurant met vertegenwoordigers van een toeleverancier. Er waren tijden waarop echtgenotes meegevraagd werden. Die zijn voorbij. Maar het is niet zozeer dat ik niet meer meegevraagd word wat stoort.
Ik ben werkloos. Nu al een paar weken. En eigenlijk al een tijdje eerder thuis. Maar toen was ik niet zoekende. Ik wou profiteren van mijn betaald verlof.
Het begint te wegen. Dat thuiszitten. Pas op: niet uit verveling. Ik doe belachelijk veel cursussen en avondlessen. Heb huiswerk. Ik heb een zelfstandig bijberoep opgestart en flink wat te doen daar. En solliciteren is in sommige periodes ook een fulltime dagtaak. Daarnaast loopt het huishouden best op wieltjes, is de was en de plas nooit sneller klaar geweest en heeft het gezin tig nieuwe recepten voorgeschoteld gekregen.
Maar het knaagt. Het “niet belangrijk” zijn. Het niet meetellen. Het niet erbij horen. Dat is ook deels de reden waarom ik niet fulltime zelfstandig wil gaan. Ik heb toch een collega | baas | work”husband” nodig merk ik. Dus klaag ik af en toe eens bij de man.
Hij denkt dat ik lach.
Hij denkt dat ik mopjes maak.
Hij denkt dat ik plaag.
En kondigt terugplagend zijn uitjes van de komende week aan…