Gisteren namen we officieel afscheid.
Afscheid van mijn mama.
Ik ben een mama’s kindje zonder mama.
81 jaar.
81 jaar en een maand is ze geworden.
Nog steeds bij de pinken, alert, grappig, plagend.
Groot, kloek, sterk en met een boezem om uw pint op te zetten.
Trots op haar kinderen en kleinkinderen.
Een super oma.
Vol plannen.
Plannen na corona.
Plannen tijdens corona.
Plannen voor de vakantie.
Plannen voor Pasen.
Plannen.
Allemaal plannen die in het water vielen dinsdagnacht 10 maart.
Een dag als een ander.
Opgestaan en de foto van haar achterkleinkind een kus gegooid.
Ontbeten.
Boodschappen gedaan.
Gekookt.
Vieruurtje gegeten.
Spelletje kaarten gespeeld en gewonnen, dus papa ook onmiddellijk een euro afgetroggeld.
Papa een hele dag kieken genoemd omdat hij zich had overslapen en daardoor telefoontje van proximus had gemist.
Blokken gekeken.
Het nieuws bekeken.
Samen gegeten en 9.5/10 gekregen van pa voor haar lekker kostje.
En toen in bed verder tv gekeken.
Tot ze zich na een avondje tv in bed plots niet zo lekker voelde.
Plots.. ineens.
Was het gedaan.
Mijn papa deed wat hij kon. We hebben gedaan wat we konden. De dokters deden wat ze konden.
Ze heeft niet geweten wat er gebeurde.
Mocht ze ervoor kunnen tekenen dit was de dood waarvoor ze koos.
Alleen hadden we de datum liever veel later ingepland.
Slaap zacht lieve mama. We zullen goed voor papa zorgen.