Na een werkonderbreking bleef ik ook een tijdje bewust autoloos.
Zolang ik niet wist wat en waar ik ging werken wou ik geen nieuwe. We zouden het wel met ene doen. Mijn ouders wonen trouwens dichtbij dus die enkele keren waar we niet rond konden plannen hadden we ook die optie.
Maar wanneer je in Gent woont en een sales job aanneemt in Aartselaar is een nieuwe wagen kopen toch aan de orde.
De man wreef zich al in de handen. Al maanden zat het te kriebelen. Ohhh hoe keek hij ernaar uit.
Onze oudste dochter had snel laten weten er geen interesse in te hebben en bespaarde zichzelf de uitjes. De jongste deelde haar vaders enthousiasme.
We gingen op pad.
Weekends lang: Zaterdagen én zondagen.
Van de ene (tweedehands) garage naar de andere.
Ik vond zelf dat ik weinig eisen had. Maar net mijn drie verzoekjes bleken niet zo makkelijk in 1 wagen te vinden. Of hij was te duur. Of te oud. Of had al te veel kms. Of had maar 1 of 2 van mijn wensen. Nu moet je weten dat ik niets met auto’s heb. Ik herken ze niet eens. Wanneer er me eentje aanrijdt kan ik met geluk het kleur nog navertellen. Dus op een “wow, ja, sjiek, wauw” en andere bewonderende geluidjes zal je mij nooit betrappen.
Na enkele ontgoochelende uitstappen begon de man op me in te praten : misschien moet ik mijn verwachtingen bijstellen. Misschien moet ik mijn budget verhogen. Misschien moet ik toch naar een nieuwe auto kijken.
Maar ik hield zo lang mogelijk voet bij stuk.
Hij deed me modellen proberen die ik nooit zou kopen ‘om eens te voelen hoe ze zaten’.
Ik paste er ontiegelijk veel.
Maar het is gelukt. We hebben er eentje gevonden. Een goeike. Eentje die aan mijn 3 eisen voldeed. Maar ook aan mijn enige tegeneis ‘geen rood!’. Ik heb geplooid. Ik gaf toe. Ik tuf nu vrolijk door het land met mijn (bordeaux is geen echt) rood autootje.
De zoektocht heeft me wel nieuw begrip bijgebracht. Begrip voor de shoppende man. De man die tegen zijn zin (en wetenschap) broeken moet passen die hij nooit zal dragen of kopen ‘om te voelen hoe ze zitten..of ‘om te zien hoe ze staan.’
Mijn excuses aan die mannen. Ik begrijp het nu.
Mea culpa.