Ik deed het voor “de fun”, zij deden het voor de centen.

Hij is er! ‘mijn’ film.

Want zo noem ik hem sinds ik er anderhalf jaar geleden een rolletje in speelde.

Bucketlist material, noemde ik het. Ooit meespelen in een film! Niet noodzakelijk naast een ‘bekend’ acteur, maar mezelf eens zien op het grote scherm, quasi anoniem maar toch gniffelend in de zaal, wetend wanneer en hoe ik in beeld zou komen.

Of ik kan acteren? Begot niet. Maar dat hoeft ook niet… als figurant.

Na een beetje zoeken online, vond ik enkele facebook-groepen rond figuratie. Hoe zou dat zijn? Mijn 15 minutes of (anonieme) fame! Ik zag een oproep, reageerde en “got the part” in een Duitse kinderfilm. 2 “parts” zelfs; meer bepaald “dame op fiets” en “dame met shoppingtas”, zo stond er gedrukt op mijn callsheet. We waren met 14 die dag. 10 figuranten, 4 edelfiguranten (die mogen zowaar een klapke doen). Een paar gepensioneerden die nog niet ‘wouden stilvallen’, een persoon met fysieke beperking die met een “echte” job (haar woorden) haar uitkering riskeerde te verliezen, een paar studenten die hun toekomstpad nog niet hadden uitgestippeld, een wanna-be actrice die hier ontdekt hoopte te worden. En ook 2 tieners. Met hun mama… die hele dag… overdag… in volle examenperiode. Het was nooit in me opgekomen mijn kinderen hiervoor van school te houden.

We lachten, werkten, snoepten, dronken, aten warm en best lekker. Dit was blijkbaar “één van de betere producties”, dixit een ervaren figurant. En de betaling was “ok”. (zijn woorden). 30 euro/per persoon, cash op het einde van de dag. Dat was de afspraak. Die mama, die single mama, met 2 schoolmoeie tieners kon de verleiding niet weerstaan. 90 euro met 3 warme maaltijden, drinken en versnaperingen inbegrepen voor 1 dag in een lekker verwarmde locatie. Daar kon een toets of examen niet tegenop. “Ze deden het toch al niet goed op school en eens 18 jaar gingen ze toch stoppen studeren”, vertelde ze.

Hun toekomst lag al deels vast en de moeder berustte erin. Ze speurde elke dag, meerdere keren het internet af. Op zoek naar nieuwe opportuniteiten voor haar kinderen om bij te dragen aan de financiële lasten van hun gezinnetje “terwijl het ook voor hen leuk bleef”. Ze moest die dag niet koken. “Alweer centen gespaard”, glimlachtte ze en gaf beide tieners hun deel van het loon. Het was nooit haar plan… maar deze bijverdienste die ze deelde met haar kinderen was hetgene dat haar financieel op de baan hield. De tieners zaten erbij, naarstig op het gratis wifi-netwerk hun klasgenoten te plagen met hun verhalen en exploten.

Hopen vragen had ik, maar ik durfde ze niet te stellen.

Wie ben ik om die vrouw haar keuzes in twijfel te trekken. Of erger, haar een schuldgevoel aan te praten? Misschien had ze alle pistes al overlopen en geprobeerd. Dit was nu ook niet zo erg, toch? Als dit voor hen werkte…

Anderhalf jaar later vraag ik me wel af: “ Zou de zoon (die nu 18 moet zijn) de school al verlaten hebben? Doet de dochter nog moeite? Zou de mama het al makkelijker hebben. Is dit systeem wel goed uitgewerkt? Zijn die wapperende centjes niet te verleidelijk?”. Voor mij was het ‘om het gedaan te hebben’, voor die single mama ‘voor de centen’. Voor elk wat wils.

We zagen elkaar niet meer terug. Maar in de filmzaal heb ik ze wel gespot… mijn mede-figuraten!