Van mij mogen ze 100+ worden…

Ze zijn 84 en bijna 80.
Mijn papa en mama.
Al 62 jaar getrouwd. Want ja, die snoeper heeft ze jong geplukt.

Vandaag kreeg ik de facebook reminder. 2 jaar geleden zaten we in het gemeentehuis om dat 60 jarig huwelijk te vieren.

Ze stellen het nog heel goed.
Behalve een pak fysische leeftijdskwaaltjes zijn ze nog allebei alert, (veel te) mondig, mobiel en mentaal compleet gezond. Ze sms’en, doen brain games op de tablet, wonen nog in hun eigen woonst (met 2 verdiepingen), rijden nog met de auto, reizen jaarlijks nog naar warmere oorden en eten elke middag (4u stipt) een koekje of taartje bij de koffie na een spelletje kaarten.

We zijn met 3.
3 dochters en ik ben de jongste, de ‘kleine’. Ookal steek ik met kop en schouders boven iedereen uit.

Enkele maanden geleden kreeg ons papa een onverwacht hartonderzoek. Hij die nooit ziek was, moest onder het mes. Een pacemaker… ik weet het: een operatie ‘van niets’ die ook veel jongere mensen al kregen. Maar plots gingen onze gesprekken anders.

Niet de gesprekken wanneer we met het hele gezin samen zijn, ouders incluis. Die blijven dezelfde. Doorspekt van een goeie dosis galgenhumor die we binnen ons gezin altijd al deelden (tot frustratie van de schoonzonen met andere “humor”).

Maar wel die gesprekken onder de zusjes onderling. Ze gaan nog steeds over toekomstplannen in de aard van “binnen x aantal jaar” en “op die leeftijd gaan we” maar soms ook richting “wat als”.

Want die richting gaat het uit eens jouw ouders een toch al gezegende leeftijd krijgen. Wanneer sommige kwaaltjes toch al meer angst inboezemen dan anderen. Wanneer je beseft dat ze niet alleen de oudste van hun vriendengroep, maar ook de oudste in de hele straat worden.

Ik woon nu het dichtste bij. Ga er regelmatig langs. Met taartjes. Drink een koffietje mee. En zodra ik binnenkom roept de ene naar de andere ‘de kleine is er’. Of naar goeie ouwe gewoonte ‘gij wère, kmoe u nie éjn’, met bijhorende knipoog.

Maar vorig weekend voelde ik me plots een klein meisje. Op de rand van huilerig. Want ik wil niet dat mijn mama of papa ooit pijn heeft, ziek wordt of erger dus… doodgaat.

Ik wil niet dat mijn kinderen de pijn voelen van een verloren grootouder, of een ouder met verdriet (of net een ouder die zich te sterk houdt om dat verdriet niet te tonen, zoals ik meemaakte op hun leeftijd toen mijn grootouders 1 voor 1 afhaakten).

Het is onvermijdelijk, dat weet ik.
We hebben al zoveel geluk dat ze er nog zijn. Nog zo goed en alert. Nog zo aanwezig op alle mogelijke gelegenheden: mentaal en fysiek. En dat besef ik. Maar het kleine meisje in me wilt dat dit nog zo lang duurt.
Kan het?
Mag het?
Ja, hé. Alsjeblief.
Toch?