Vandaag moest ik mijn 10-jarige dochter uitleggen dat mooie, stralende en immer glimlachende prinsessen dood kunnen gaan. Niet zomaar doodgaan. Er zelfs voor kiezen dood te gaan.
Het viel me bijzonder zwaar.
Voor de 2de keer in mijn leven moest ik een dochter dit verhaal doen. Het verhaal dat voor sommigen een situatie dusdanig pijnlijk of onoplosbaar aanvoelt dat ‘uit het leven stappen’ de enige oplossing lijkt. Alweer zo een moment waarop de harde realiteit een stukje magie van het kind zijn afbreekt en voor altijd wegneemt.
Een vriendin deed het ook, dat ‘uit het leven stappen’ toen mijn oudste dochter amper 7 was. Zij weet het nog goed. Ze zag ook van dichtbij wat het bij mij teweeg bracht.
Hoe ik alle emoties doorliep: triest, schuldig, boos. Hoeveel onmacht er heerstte. Hoe moeilijk het was dit uit te leggen… aan mezelf. Laat staan aan haar.
Heimelijk hoopte ik dat ze hierdoor ooit aan die periode terug zou denken wanneer voor haar een zwarte periode zou aanbreken. Het haar misschien zou tegenhouden ooit zover te gaan.
Vandaag kwamen vele gevoelens terug.
En ook die vraag… hoe en wat vertel ik.
Hoe maak je een kind duidelijk dat je echt wel heel veel aan kan. Dat niets of niemand het waard is jouw levenseinde vroeger op te zoeken. Dat die keuze zoveel meer pijn teweegbrengt dan dat het oplost. Dat praten helpt, dat hulp zoeken niet zwak maar net heel sterk is. Dat er meer redenen zijn om te (over)leven.
Gisteren vroeg ze er al naar… naar hoe het prinsesje gestorven was. Maar ik kon het nog niet uitleggen.
Ik zei dat het een intrieste zaak was dat ze weg was maar dat het ‘hoe’ er weinig toe deed. Dat we geluk hadden haar al in het echt ontmoet te hebben.
Blijkaar is ze later die avond naar grote zus gegaan… met traantjes. Ze hebben samen een Prinsessia aflevering gekeken. Ze is daarna in slaap gevallen.
Ik wist dat ik het moest vertellen.
Dat ik het moest verduidelijken.
Dat erover gesproken moest worden.
Zeker nadat de papa van het prinsesje er zelf toe opriep: praat erover!
Vandaag was dus de dag waarop ik ook aan mijn jongste moest uitleggen wat zelfdoding is. Ik deed het beter dan de eerste keer. We kenden het prinsesje niet persoonlijk. Ik kon het beter.
Ik kan alleen maar hopen dat mijn kinderen praten, blijven praten, erover praten. En we samen alle toekomstige obstakels zullen overkomen.
Mijn diepsre medeleven gaat uit aan iedereen die geraakt werd door Désiree / Roos en alle andere versies van deze prachtige meid. Slaap zacht mooie prinses.
Gepubliceerd: 18/12/2018 op www.maisonslash.be | storytelling |
Denk je aan zelfmoord en heb je nood aan een gesprek, dan kan je terecht bij de Zelfmoordlijn op het nummer 1813 of via www.zelfmoord1813.be