Uitgenodigd op een speeddate-sollicitatie: “U voorziet 1 uur voor 2 tien-minuten-gesprekken . Eentje met iemand uit Human Resources en eentje met een lid van ons team”.
Speeddate?
Echt?
Dit kon mijn fantasie niet aan
De realiteit sloot er mooi bij aan.
Daar zat ik. Maandagmiddag.
In de grote inkomhal / wachtruimte.
Eén per één kwam binnen, melde zich aan en vroeg vervolgens waar het toilet was.
Ik was er eerst. Ik was nog herstellende van een operatie en geraakte er bij gratie van een sympathieke chauffeur. Ik zat er 1 uur te vroeg maar dat nam ik er graag bij.
Eén na één druppelden ze binnen
De ene al hipper dan de andere
De ene al jonger dan de andere
In mijn eentje bracht ik de gemiddelde leeftijd een +20-jaren-klopke toe. Ik ben langer getrouwd dan de gemiddelde leeftijd van de andere deelnemers.
De moed zakte me in de schoenen.
Langs de ene kant voelde ik me gesterkt door de uitnodiging “uw brief sprak ons aan”. Ik hoorde erbij. Ik had mijn plekje verdiend. Ik maakte evenveel kans. He, ook ik had een ubercoole tote-bag over de schouder.
Maar als je na tig aantal maanden zoeken – incl. 3 maand ziekteverlof – voor jouw zoveelste gesprek zit te wachten, omringd door zo’n bende bruisende en bubbelende jongedames (en 4 man op de 36 gegadigden) dan ga je twijfelen. Noteer: 36 deelnemers in dit tijdsslot. Ze waren met meer in de voormiddag en nog eens hetzelfde aantal in de namiddag.
12 tafeltjes, 12 man/vrouw, 12 lege stoelen.
Ik zat in groep 3 van dat uurslot.
Dus zag 24 anderen voor me schuifelen van tafel naar tafel. Met de cv’s in de hand. De nerveuze glimlach op de snoet.
Ik zag sommigen blozen, zweten, frunniken.
Ik zag anderen stralen, overtuigd tetteren en gestioneren.
Start
10 minuten bablabla
Muziekje
“changez”
Start
10 minuten blablabla
Muziek
Stop
En je staat buiten… beetje beduusd, beetje verloren.
De gesprekspartners moesten volledige antwoorden noteren tijdens de al zo korte tijd. Mijn naam noteren was al 1 weggegooide minuut. En het overlopen van mijn carriere nam een tikkeltje meer tijd in dan mijn concurrenten. Te veel tijd. We hadden tenslotte maar 10 minuten…
Ook ik bleek in de stotterende, blozende categorie te vallen.
Ik durf alweer niet te hopen. Ik heb zoveel niet kunnen zeggen, uitleggen, benadrukken.
En voelde me flink oud… maar dat ligt misschien meer aan de (post-operatieve) spierpijn dan aan de leeftijd van mijn concurrenten.
Hoewel…