Misschien overschat ik mezelf teveel
Misschien onderschat ik mezelf
Misschien ben ik helemaal niet zo goed
Misschien ben ik te eerlijk
Misschien ben ik niet enthousiast genoeg
Misschien ben ik niet nederig genoeg
Misschien…
Al deze vragen gaan geregeld door mijn hoofd. Al 5 maand ben ik werkzoekende. Serieus zoekende. Regelmatig zoekende. Met de aangekondigde sluiting van het departement waar ik werkte was ik zelfs al eerder aan het kijken naar welke jobs er zoal te vinden waren.
En dat waren er best veel.
In de richting die ik wou… zowel fysiek (regio) als professioneel (wat ik wel/ niet wil doen). Hoopgevend nieuws, vond ik. Ik moet tenslotte nog 20 jaar door. En 47 is toch zo oud niet. Ik kan blind typen, ken 5 talen en heb +20 cursussen gevolgd om die schoolverlaters te kunnen beconcurrenceren.
Misschien ben ik te moeilijk. Misschien is mijn cv niet fraai genoeg.
Misschien is mijn cv te fraai.
Misschien geloven ze niet dat ik het wel kan…
op mijn leeftijd…
Misschien…
Al die vragen. Zonder antwoorden. Want die krijg je amper. Soms helemaal niet. Meestal komt het zelfs niet tot een gesprek. Velen laten zelfs nooit iets weten na ontvangst van de sollicitatiebrief. En als je dan een mail of berichtje “past niet in het profiel” krijgt, is het soms moeilijk. Moeilijk om “te falen” of “negatief geëvalueerd” te worden zonder een weerwoord, een kans ter verdediging, een kans om je persoonlijk voor te stellen, een kans om letterlijk “Jouw beste beentje voor te zetten”.
Of wanneer je dan een goeie babbel hebt en ze eindigen met “eigenlijk zoeken we meer een junior profiel”. Dan verspillen we toch elkaars tijd?! Op 47 ben je geen junior mee. Ook geen 3e leeftijd senior, verdorie.. maar wel op de rand van passé op de flitsende arbeidsmarkt.
Of de klassieker “we gaan u niet kunnen betalen” wanneer je nét duidelijk hebt aangegeven geen loonsverwachtig te willen aangeven om dat euvel pas later of zelfs niet te moeten tackelen. Want ik ben bereid in loonsverwachting te zakken. Veel zelfs. Net opdat ik dichterbij huis en passies wil werken. Gemak en comfort hebben ook hun prijs. Maar die kans krijg je niet. Erger… een job op jouw lijf geschreven zie je tot 5 maand lang (her)verschijnen met telkens een ander HRkantoor. En je deed het! Je praatte die 23 jarige HR recruiter onder de tafel in het Frans en het Engels. Toonde jouw vaardigheden. Verdedigde jouw keuze. Je zei alles goed. Maar kreeg de kans niet om het aan het bedrijf zelf te gaan verkondigen net “omdat ze bang zijn dat je zou weggaan voor meer loon”. Of “omdat ze bang zijn dat je in die functie gaat wegkwijnen”.
En ik ben dan nog een kritische sollicitant. (Da’s dan wel het voordeel van de leeftijd). Ik scan de vacatures goed. Schat mijn vaardigheden vrij goed in. Kies sectors waarvoor ik (lang) wil werken. En regio’s waar ik wil blijven. Ik solliciteer niet op alles wat in de inbox komt omdat er vage raakvlakken zijn.
Deze week zit ik boven de 60. Meer dan 60 brieven (mails tegenwoordig). 1/3 nooit beantwoord. 1/3 standaard mails of erger “auto-reply : als u binnen 2 weken niets hoort…” 1/3 mét babbels. Veel)l met tussenpersonen. Soms tot bij de werkgever zelf. Soms tot de laatste 2. Soms tot het allerlaatste examen. Een dezer. Ik weet het zeker. Een dezer lukt het. Ik sluit nog geen compromissen. Nog niet. Nog even… niet.
dagboekpagina april 2019