4 jaar was ze. Amper 4. Net een half jaartje op die school, in dat klasje. Net nadat ze in een fotoshoot voor Libelle mama hem ‘haar prins’ had genoemd. 4 jaar en haar eerste oprechte aanval van LDVD (nvdr: LiefDesVerDriet).
Goh, wat was haar hartje gebroken. Hij had het uitgemaakt. Zonder te veel uitleg. Alleen gemeld dat hij haar vriendje niet meer wou zijn. Die nacht huilde ze zichzelf in slaap. Met grote snikken, dikke tranen en een snoetje vol snot. Maar niet voor ze me kwam vragen wie nu de papa van haar kindjes zou worden.
Nu zoveel jaar later lachen we ermee. Maar toen… ocharme. Mijn mooie meid, met snot en tranen… met een gebroken hartje in ons grote bed. Zoveel verdriet in zo’n kleine verpakking.
Hij was de eerste. Niet de laatste.
Ze is nu 11 en hartenbreuken verlopen een stukje emotielozer. Het is een beetje een spelletje op die leeftijd: aan – uit – beetje jaloers maken – testen – wisselen – repeat.
Binnen enkele jaren is het de derde fase. En zullen we – met pijnlijke souveniers – terug denken aan die eerste keer. Die eerste keer dat ik volledig hulpeloos aan haar zijde stond en niet echt de juiste woorden vond om echte emotionele troost te bieden. Die allereerste keer dat een ander haar zoveel verdriet aandeed. Die eerste keer dat haar hartje brak. En het mijne een beetje mee…
Gepubliceerd: 27/08/2019 op www.maisonslash.be | storytelling |