2 dochters. Nu groot, sterk, stoer en mondig. Maar allebei hadden ze die periode. Die periode waarin ze gepest werden. Die periode waarin ze nergens uitgenodigd werden. Bij allebei brak mijn hart meerdere keren in duizend stukken. Want je wilt het niet. Het mag ook niet: Kinderen verwijten maken. Slechte kwaliteiten bij hen vinden. Kinderen haten zelfs.
Vooral meisjes. Amai ja, meisjes… wat kunnen die slecht zijn. Gemeen, hard, stout. Meerdere keren wou ik ze mijn waarheid zeggen. Hopend op een beetje begrip. Soms durf je erover te praten met anderen. Eerst famillie. Dan vrienden. En laatst – pas op het laatst wanneer je er zelf dagelijks hartzeer van hebt: met andere mama’s. Maar niet te veel. En zeker niet te emotioneel.
Je wilt ook niet dat ze uitgenodigd worden uit medelijden. Je nodigt hele klassen uit op verjaardagsfeestjes. Om vervolgens een heel schooljaar voor geen enkel feestje een uitnodiging te vinden in de boekentas. En dan komt die dag.
Die dag waarop het ook hen duidelijk wordt: ‘Mama waarom heeft x, y, z me nooit uitgenodigd?’. Of: ‘B heeft alle meisjes van de klas gevraagd behalve mij, mama.”
En ze komen met verhalen van pesterijen. Echte pesterijen. Geen misverstanden, maar soms zelfs complotten. Eerlijk… ik heb er traantjes voor gelaten.
En geloof me. In tegenstelling tot hun mama schuilt er weinig bitch(y) in mijn dochters. Dus echte redenen vind je niet. Behalve dan misschien dat ze te braaf zijn, te gevoelig, overgevoelig. Bij de oudste ging het zelf om haar grote gevoel van rechtvaardigheid en zorg. Ze steunde elke underdog en keerde zo de populaire meisjes (aka mean girls) tegen zich. Net voor die kwaliteit die elke volwassene in haar bewonderde, stond ze soms buiten de feestzone bij leeftijdsgenoten.
Nu zijn ze groter. Sterker. Nog mooier vanbinnen dan vanbuiten (hey, je kan van een moeder geen objectiviteit verwachten). En dragen ze gelukkig nog steeds dat gevoel van gelijkheid en rechtvaardigheid met zich mee. En is het allemaal achter de rug. Als vanzelf.
Met een beetje verlies van de (over)gevoeligheid en het aansterken in weerbaarheid hebben ze – zonder zichzelf te verloochenen – hun weg gevonden naar de harten van vele leeftijds- en klasgenoten.
Gisteren kwamen 5 vrienden de oudste halen voor een avondje uit. Het leek wel belleke-trek. Om het kwartier stuurden we een puber de trap op. Richting (gelukkig net gepoetste) kamer (al betwijfel ik dat tieners dat zouden opmerken).
Deze avond kreeg ik via Whatsapp fotootjes doorgestuurd van de jongste met het vriendinnetje waar ze vanavond blijft slapen. Twee lachebekjes die elkaar graag uitnodigen voor speel- en slaapdates.
Pubers hangen regelmatig in de tuin. (Kleine) tieners komen af en aan spelen op de trampoline, in de verkleedkast, op de kamer.
We chauffeuren ze van de ene afspraak naar de andere. Zonder gemor…
En af en toe… zo af en toe zitten wij terug kinderloos thuis. Wetend dat ze het goed stellen. Bij hun vrienden. Echte vrienden. Goeie vrienden. Die hen graag zien voor wie ze zijn. Hoe ze zijn. Wie ze geworden zijn. Trouw aan zichzelf. Groter, sterker, mooier dan ooit.
Gepubliceerd: 12/06/2019 op www.maisonslash.be | storytelling |