Bestaat het?
Is het een woord?
Ik heb het alvast, dat kan ik je verzekeren.
Pffff…
Ik bewaar ze nog de interessante sollicitaties. En ik lees ze, herlees ze, evalueer ze, sorteer ze. Ik begin zelfs aan de zoveelste brief (posters in canva) om ze aan te schrijven met leuke en gepersonaliseerde content. Maar ik ben ze beetje beu… eerlijk. Meer dan een beetje.
Na tig aantal mislukte sollicitaties heeft het negativisme de bovenhand gekregen. Ik zoek zelf al naar alle mogelijke redenen om me af te keuren, niet uit te nodigen.
Sollicitatiemoe dus.
Maar dat mag niet hé.
Want na tig aantal maanden heb je de VDAB die aanklopt. Die dreigt/adviseert met “heroriëntering”, die wilt je koppelen aan een zoveelste adviseur, die je aanzet tot cursussen waar je zelf van denkt “serieus?”.
En ja natuurlijk bedoelen die het goed. En ik had ook best een sympathieke kerel vol goeie bedoelingen die ook écht hulp bood. Maar in ons kringetje van werkzoekenden, hoor ik ook héél andere verhalen. Over verplichte cursussen waar je helemaal geen aansluiting bij vindt. Over adviseurs die pas jouw dossier openen wanneer je voor hun neus zit.
Ach… het is een dip. Een kleine dip. Ik kom hier wel uit: beter en sterker. Zoals altijd weer. Het zit ook niet in me zo negatief naar de zaken te kijken.
Ik ben misschien helemaal niet sollicitatiemoe.
Misschien…. Gewoon moe.